Prof. Dr. Aris Christidis

(1)

35394 Giessen

Tel.: +49-641 / 480 81 80 Mob. : +49-172 / 844 81 22 Email: christidis@acm.org

Prof. Dr. A. Christidis • Pestalozzistr. 68 • D-35394 Gießen http://homepages.thm.de/christ/

Κύριο

Μ. Ε. Κόκκινο

Γενικό Δ/ντή της Γ. Γ. Αποδήμου Ελληνισμού Ζαλοκώστα 10

10671 Αθήνα

kokkinos@ggae.gr 10.10.2015

Εκγερμανισμός, αποστέρηση ταυτότητας και σεξουαλική βία κατά των παιδιών μου

Αξιότιμε κύριε Γενικέ,

Επανέρχομαι στην ευγενή σας πρόταση κατά την επίσκεψή σας στη Φρανκφούρτη στις 08.06.2015 και στην ακρόαση που μου παρείχατε στο γραφείο σας στις 24.09.2015, να υποβάλω και γραπτά τα αιτήματά μου για υποστήριξη της Ελληνικής Πολιτείας στο θέμα των γιων μου (κατόχων ελληνικής και γερμανικής ιθαγένειας), έχοντας πλήρη συνείδηση του ότι πρόκειται για ιδιαίτερα λεπτές υποθέσεις:

Επιβάλλοντας την γερμανική υπηκοότητα σε παιδιά που γεννιούνται στη Γερμανία, το γερμανικό κράτος είναι πάντα σε θέση να παρουσιάζει την πολιτική αναίμακτης εθνοκάθαρσης και φυλετικών διακρίσεων, ως και την ανοχή σεξουαλικής εκμετάλλευσης, σαν εσωγερμανικό ζήτημα. Ακολούθως επιφυλάσσεται (περ. στα 23) να αφαιρεί την γερμανική υπηκοότητα από νέους που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αποβάλουν μια άλλη υπηκοότητα που έχουν, καθιστώντας τους απάτριδες «displaced persons», δηλ. άτομα, που τυπικά μεν έχουν το δικαίωμα να πάνε όπου θέλουν, αλλά απ την αντικειμενική τους κατάσταση είναι εγκλωβισμένα σε κράτος που τους φέρεται σαν αιχμαλώτους.¹

Υπενθυμίζω ότι ο ΟΗΕ μόλις πριν λίγους μήνες διαπίστωσε την εξακολούθηση φυλετικών διακρίσεων στην Γερμανία.²

Όλα τα έγγραφα που αναφέρω ακολούθως, μπορώ να τα αποστείλω εντός 24ώρου (στην πρωτότυπη, γερμανική τους εκδοχή).

1 Για εμένα, η επιβεβαίωση απ το ελληνικό Προξενείο πριν 30 χρόνια, ότι η ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται, ήταν βασική προϋπόθεση για την αποδοχή πολιτογράφησής μου.

2 Από την προκαταρτική ανακοίνωση Επιτροπής του ΟΗΕ για την Εξάλειψη των Ρατσιστικών Διακρίσεων (CERD) της 15.05.2015:

«“integration” (...) could imply the obligation for minorities to assimilate», βλ.:

http://tbinternet.ohchr.org/Treaties/CERD/Shared%20Documents/DEU/INT_CERD_COC_DEU_204 83_E.pdf

(2)

Περιεχόμενα:

1. Η κατάσταση στο γερμανικό Οικογενειακό Δίκαιο ... 2

2. Το οικογενειακό μου ιστορικό διακρίσεων ... 4

3. Ανάγκες και Αιτήματα ... 9

3.1 Ενημέρωση για την υγεία των παιδιών μου ... 10

3.2 Μάθημα Ελληνικών ... 11

3.3 Έκδοση εγγράφων ταυτοποίησης ... 12

3.4 Αποστολή παρατηρητών / Λήψη γνώσης δικογραφίας / Τήρηση πρακτικών ... 13

3.5 Δημοσιότητα ... 15

Παράρτημα: Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού (Απόσπασμα) ... 18

Λήξαντα διαβατήρια: & Χρηστίδης ... 19

1. Η κατάσταση στο γερμανικό Οικογενειακό Δίκαιο

Ο διορισμός (η μη-εκλογιμότητα) και η μονιμότητα των Γερμανών δικαστών ως εκπροσώπων μιας θεωρητικά δημοκρατικής (και ως εκ τούτου ανεξέλεγκτης) εξουσίας, καθώς και ο περιορισμός του Οικογενειακού Δικαίου σε δυο βαθμίδες (Ειρηνοδικείο, Εφετείο) εξασφάλιζε ανέκαθεν στους δικαστικούς ένα άνετο εργασιακό κλίμα: Καθόριζε το πεδίο ευθύνης τους στα στενά όρια του ομόσπονδου κρατιδίου, μεταξύ γνωστών δικαστικών (συχνά παλιών συμφοιτητών σε τοπικά ΑΕΙ). Ωστόσο, η αύξηση των διαζυγίων στο 50% των τελεσμένων γάμων, οι μειώσεις σε προσωπικό, η πολυπλοκότητα της νομοθεσίας (για επιμέλεια παιδιών, περιουσιακά / συνταξιακά δικαιώματα κλπ.), αλλά και η προσωπική φιλαρέσκεια, διατήρησαν, ιδιαίτερα σε Ειρηνοδίκες, την υποκειμενική ανάγκη να αποφεύγουν (ει δυνατόν: να αποτρέπουν) προσφυγές των ενδιαφερομένων στα Εφετεία.

Η προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας και οι ιδιωτικοποιήσεις (εν ολίγοις: το δώρημα του κρατικού της μηχανισμού σε ιδιώτες) δημιούργησε νέα «κάστα» επιχειρηματιών και παρασίτων τους, που τελικά επέβαλε τις δομές της και στο δυτικό τμήμα της Γερμανίας – κάτι που βιώνει η Ελλάδα μετά από περίοδο χάριτος δυο δεκαετιών: Στον εν λόγω τομέα, ιδιωτικοποιημένα οικοτροφεία, Κέντρα Νεότητας, αλλά και ειδικά σχολεία και ψυχιατρεία

«ημετέρων», υπέγραφαν με δήμους και περιφέρειες (εν μέρει απόρρητα) συμβόλαια για την κάλυψη θέσεων με παιδιά «προβληματικών» οικογενειών. Όταν η σύντροφός μου (η ψυχολόγος Dr. Andrea Jacob) ήταν βουλευτής του κοινοβουλίου της περιφερείας κι εγώ δημοτικός σύμβουλος μέσα στην πόλη, οι κοινοβουλευτικές ομάδες όλων των κομμάτων έβριθαν διοικητικών, παιδαγωγικών, ψυχολογικών, κοινωνικών, γνωμοδοτικών και άλλων λειτουργών, πολλοί απ τους οποίους βρισκόταν σε επαγγελματική εξάρτηση από τις νέες αυτές δομές, είτε επειδή εργαζόταν σε κάποιους ιδιωτικοποιημένους φορείς, είτε διότι σαν δημόσιοι υπάλληλοι είχαν προϊσταμένους που εγγυούνταν κάλυψη κλινών.

Αυξανόμενες διαμαρτυρίες φανέρωναν όλο και πιο σαφώς, ότι η επιλογή παιδιών για εισαγωγή σε οικοτροφείο, για παράδοση σε ανάδοχη οικογένεια ή για υιοθέτηση γινόταν μάλλον με βάση την εξωτερική εμφάνιση και την ηλικία των παιδιών, την δυνατότητα των φυσικών γονέων να υποχρεωθούν σε χρηματοδότηση των μέτρων, την ζήτηση στην αναπτυσσόμενη «αγορά» κ.ο.κ., όχι όμως για το καλό των παιδιών. Εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις γνώρισε η σύντροφός μου σαν ψυχολόγος πραγματογνώμων. Υπήρξαν περιπτώσεις, όπου ξυλοκοπημένα και βιασμένα παιδάκια αφηνόταν στους άνεργους χούλιγκαν γονείς τους, ενώ παιδιά ευκατάστατων πτυχιούχων αφαιρούνταν απ τους γονείς τους απλά με αφορμή την αίτηση διαζυγίου, που συνεπάγεται την εμπλοκή της Υπηρεσίας Προστασίας Νέων (Jugendamt, Γιούγκενταμτ).

(3)

Η τελευταία είναι δημοτική αρχή, που πρωτοϊδρύθηκε στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης για παροχή υποστήριξης και συμβουλών σε κοινωνικά ευάλωτες οικογένειες, απ το 1933 μετατράπηκε σε αρχή ρατσιστικής επιλογής και μεταπολεμικά ατόνησε, πράγμα που μεγάλο μέρος της Αριστεράς εξέλαβε σαν επιστροφή στις αρχικές της προδιαγραφές.

Η υπηρεσία αυτή «ανακαλύφθηκε» εκ νέου στην επανένωση των Γερμανιών. Η αναβίωση αυτή συνεπαγόταν και την ανάγκη εύρεσης και πρόσληψης αδίστακτων συνεργατών (κερδοσκόπων Δ/ντών Υπηρεσιών, πουλημένων ψυχολόγων και ψυχιάτρων, διεφθαρμένων πραγματογνωμόνων, «έμπιστων» εισαγγελέων και αστυνομικών, «μυημένων» δικαστών), που καμία χώρα δεν διαθέτει σε τέτοια έκταση. Αντ αυτού, προτιμήθηκαν εξαρτημένοι και, ιδίως, λιγότερο προσοντούχοι συνεργάτες, που δεν ήταν σε θέση να κρίνουν κατά πόσο ήταν κατάλληλα τα μέτρα που τους ζητούσαν να εφαρμόσουν πριν ακόμη γνωρίσουν τις σχετικές οικογένειες. Ανάμεσα στους προτιμηθέντες υπήρχαν και «δηλώνοντες αριστεροί», πολλοί απ τους οποίους ασκούν σχετικά επαγγέλματα (κοινωνικοί λειτουργοί, παιδαγωγοί, κ.ά.).

Έχω στην κατοχή μου αγγελία σε γερμανική εφημερίδα (2007), όπου φορέας οικοτροφείου προσφέρει προμήθεια σε στελέχη Υπηρεσιών Προστασίας Νέων που αποφασίζουν για αφαιρέσεις παιδιών από οικογένειες για την κάλυψη θέσεων στο ίδρυμά του.

Όταν η σύντροφός μου και εγώ, σαν ανεξάρτητοι αιρετοί της Αριστεράς, προτείναμε (2008 / 2009), οι προγραμματισμένες νέες προσλήψεις στις ως άνω Υπηρεσίες να μην καλυφθούν με νέους κοινωνικούς λειτουργούς και διοικητικούς υπαλλήλους, αλλά με γιατρούς, ψυχολόγους και νομικούς, που να μπορούν να κρίνουν την κατάσταση που επικρατεί στις οικογένειες και τα αναλάβουν την ευθύνη για τα μέτρα που καλούνται να εφαρμόσουν, δημιουργήθηκαν μέσα και στα δυο συμβούλια ταραχές που θύμιζαν τριτοκοσμικά κοινοβούλια. Οι κοινοβουλευτικές μας ομάδες απέσυραν τις προτάσεις μας (σαν προσβλητικές για τους ήδη απασχολούμενους). Το 2010 παραιτηθήκαμε.

Το θέμα μόλις τώρα αρχίζει να υποπίπτει στην αντίληψη της δημόσιας και δημοσιευμένης γνώμης: Σε εκπομπή του γερμανικού πρώτου τηλεοπτικού προγράμματος (ARD), στις 23.02.2015, ο τότε σοσιαλδημοκράτης δήμαρχος του Νοϊκέλν (Neukölln, συνοικία του Βερολίνου), Χάϊντς Μπουσκόβσκυ, τόλμησε να περιγράψει την διαμορφωθείσα κατάσταση με τα λόγια: «Μιλάμε για βιομηχανία. Μιλάμε για δισεκατομμύρια.»³

Ενδεικτικά παραθέτω την πληροφορία, ότι μόνο το έτος 2013 αφαιρέθηκαν από τις οικογένειές τους περισσότερα από 120.000 παιδιά σε όλη την Γερμανία.

Περιέργως ίσως, η πιο πάνω περιγραφή δεν προλογίζει τόσο τις ενέργειες του γερμανικού κράτους για τη μοίρα των παιδιών μου απ την αίτηση διαζυγίου το 2005 έως σήμερα.

Σκιαγραφεί, μάλλον, την υποδομή που δημιουργήθηκε για εκμετάλλευση του πλούτου που διέθεταν και οι δυό Γερμανίες, όταν μαζί με την πτώση του τείχους περίττευσαν και τα προσχήματα. Ο μηχανισμός του βαθέος κράτους που στήθηκε από τότε, αποτελείται απ την αμοιβαία στήριξη αυτοπροσφερόμενων δικαστών και υπαλλήλων των Υπηρεσιών Προστασίας Νέων που θέλουν μια απρόσβλητη καριέρα και μια προσαύξηση των εισοδημάτων τους, αφενός, και ιδιωτών δικηγόρων, πραγματογνωμόνων, επιμελητών, που εξασφαλίζουν σταθερή απασχόληση και αξιολόγηση, αφετέρου, αναδεικνύοντας όλο και νέους εξαναγκασμένους «πελάτες» των υπηρεσιών τους . Ο δικαστής που κάλυψε την κλίνη του ιδιωτικού οικοτροφείου ακολουθώντας την συμβουλή ειδικού, διασφάλισε την σταδιοδρομία του όσο και ο ειδικός την επόμενη δικαστική εντολή, ενώ αμφότεροι έχουν αξιώσεις απέναντι στον πιό κερδισμένο, τον επιχειρηματία φορέα.

3 http://www.ardmediathek.de/tv/Reportage-Dokumentation/Die-Story-im-Ersten-Mit-Kindern-Kasse- m/Das-Erste/Video?documentId=26694946& (Διάρκεια: 00:45:00, δήμαρχος Heinz Buschkowsky από 00:01:21, ο δικηγόρος μου Thomas Saschenbrecker από 00:36:28)

(4)

Η εξήγηση, πώς δικαστικοί διαπλεκόμενοι σε εμπορικά δίκτυα εμπλέκονται στην υπόθεση των παιδιών μου (που, συγκριτικά, αποφέρει χαμηλό οικονομικό κέρδος) δόθηκε μόλις στις 25.11.2013, με δικόγραφο των συνηγόρων της Έσσης, μετά από αγωγή που υπέβαλα κατά του κρατιδίου (για εθνικές διακρίσεις εις βάρος μου κ.ά.): Μάλλον από αμέλεια ή αλαζονεία, οι δικηγόροι επεσήμαναν ότι τα συμβάντα ίσως να μην δικαιολογούνται, αλλά εξηγούνται, αν αναζητήσει κανείς στο διαδίκτυο (Google) τις καταχωρίσεις στο όνομά μου και εξάγει συμπεράσματα για «αντιλήψεις και φρονήματα» („Einstellungen und Gesinnungen“) που φανερώνουν για εμένα.

Πράγματι, ο διορισμός μου (1999 / 2000) συνέπεσε με τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, τον οποίο καταδίκασα δημόσια σε γερμανική εφημερίδα. Διώχθηκα ποινικά για έμμεση

«έκκληση σε στρατιωτική ανυπακοή» και, παρά την πανηγυρική αθώωσή μου (δημοσιεύτηκε στο «Spiegel»), το Υπουργείο Παιδείας της Έσσης μεθόδευσε, τελικά ανεπιτυχώς, την ανάκληση του διορισμού μου.

Προφανώς, το παγγερμανικό κύκλωμα εξυπηρετεί όχι μόνο εμπορικά, αλλά και κομματικά συμφέροντα και καριέρες, όταν πρόκειται για σωφρονισμό ή πολιτικό αφανισμό αντιφρονούντων. Στα θύματά του ανήκουν και (γνωστοί μου, πλέον) τίμιοι τέως συνεργάτες του συστήματος αυτού, που σπρώχτηκαν σε παραίτηση ή απολύθηκαν. Ωστόσο, επι μια οκταετία (2005-2013) είχα την αφέλεια, τα δάκρυα των παιδιών μου στις όλο και αραιότερες συναντήσεις μας να μην τα ανάγω στην αντιπολεμική μου στάση της προηγούμενης δεκαετίας, αν και είχα αυξανόμενες ενδείξεις περί τούτου: Όταν, π.χ., στα πλαίσια περισσοτέρων δικών αποδείκνυα ότι δηλώσεις της τέως συζύγου μου ήταν αναληθείς, και αυτή επικαλούνταν υποδείξεις «αρμοδίων υπηρεσιακών παραγόντων», των οποίων η ταυτότητα παραμένει ως σήμερα άγνωστη, εγώ θεωρούσα κι αυτές τις δηλώσεις της απλώς (ή μάλλον: απλοϊκά) ως μια ακόμη αναλήθεια. Προφανώς, όμως, επρόκειτο για αληθινούς

«παράγοντες».

Αντιφατικές ροπές που είχε το μέχρι τούδε μαρτύριο των παιδιών μου γίνονται κατανοητές, αν συνυπολογιστεί ότι, στους πρώτους κρατικούς μετέχοντες, η υπόθεση παρουσιάστηκε σαν το διαζύγιο «καθηγήτριας γυμνασίου» από «κάποιον Έλληνα». Όταν, δεδομένων των προσώπων και των απτών ψυχολογικών προβλημάτων της τέως συζύγου, οι εμπλεκόμενοι βρέθηκαν μπροστά σε τελείως αντίστροφη κατάσταση, άρχισε οι επιλογή: Όσοι αρνήθηκαν τη συμμετοχή στο παιχνίδι της διαφθοράς, απομακρύνθηκαν. Οι άλλοι έγιναν ασύδοτοι.

2. Το οικογενειακό μου ιστορικό διακρίσεων

Όπως ανέφερα στις τέσσερις καταγγελίες μου προς την Κομισιόν που σας προώθησα στις 31.08.2015, ήμουν παντρεμένος με Γερμανίδα από το 1997, με δύο γιούς (*1997 και *1999).

Λόγω της αντίθεσής της να μετοικήσουμε στην Ελλάδα, έμεινα στην Γερμανία και το 2000 δέχτηκα μια από τρεις καθηγεσίες που μου προτάθηκαν, γνωρίζοντας ότι η γερμανική νομοθεσία δεν θα μου επέτρεπε παλιννόστηση με τα παιδιά μου πριν την ενηλικίωσή τους.

Διαρκή ψυχολογικά προβλήματα της συζύγου που κορυφώθηκαν στην «ανακάλυψη» ότι επί 45 χρόνια είχε παραγνωρίσει τον σεξουαλικό προσανατολισμό της, εξώγαμη (ομοφυλόφιλη) σχέση της από το 2002 και, ιδίως, η τάση της να «εκδικηθεί» το ανδρικό φύλο εκπροσωπούμενο από εμένα και τους μικρούς μας γιούς, οδήγησαν σε εντάσεις, το 2005 σε διάσταση, και τέλος σε διαζύγιο με ημ/νία 22.08.2007.

Το 2006 προειδοποίησα για πρώτη φορά γραπτά την Δημοτική Υπηρεσία Προστασίας Νέων και το Οικογενειακό Δικαστήριο ότι οι τάσεις της συζύγου ως προς το φύλο των παιδιών μας με προβλημάτιζαν. Η αρμόδια υπάλληλος που υποστήριξε τις αντιλήψεις μου με ανακοινωθέν της στις 22.02.2006, μετατέθηκε μετά λίγες εβδομάδες.

(5)

Η διάδοχός της που πήρε αμέσως το μέρος μου (προφορικά και αυθόρμητα, στην δικαστική αίθουσα) μου ανακοίνωσε γραπτά στις 07.08.2007 ότι ο προϊστάμενός της της απαγόρευε να μου μιλήσει στο μέλλον.

Από το 2005 ως σήμερα δεν είχα δυνατότητα να περάσω Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι ή άλλες διακοπές με τα παιδιά μου, στην Ελλάδα ή τη Γερμανία. Παρά την κοινή επιμέλεια, οι γιοί μου χωρίς την υπογραφή μου έλαβαν γερμανικές ταυτότητες, διαγράφηκαν από μαθήματα Ελληνικών, Γαλλικών, πιάνου και τζούντο και ωθήθηκαν σε πλήρωση κάθε ελεύθερης ώρας με αθλοπαιδιές μπάλας, στις οποίες ούτε να τους μεταφέρω δεν με άφηναν, λόγω «εξοικείωσης» με το νέο περιβάλλον της μητέρας τους. Αυτά, διαρκούντος του γάμου.

Ιδιαίτερα «ενοχλητική» εμμονή έδειξα στο θέμα της γλώσσας, που καθιστά τα παιδιά μου displaced persons κι εμένα αιχμάλωτο και καταναγκαστικά εργαζόμενο στη Γερμανία.⁴ Αποτέλεσμα ήταν η επιστράτευση πολλαπλών παραγόντων, όπως μιας απ τις δασκάλες των παιδιών, που το 2007 μιλούσε για το «χαζομάθημα των Ελληνικών», γιατί οι ώρες του εμπόδιζαν την σταθερή ενσωμάτωση στην σχολική ποδοσφαιρική ομάδα. Μετά από την αυθαίρετη απόσυρση των παιδιών απ το μάθημα των Ελληνικών τον Μάϊο του 2007 (διαρκούντων, όχι μόνο του σχολικού έτους, αλλά και του γάμου και της κοινής επιμέλειας), το Ειρηνοδικείο απέρριψε (στις 05.10.2007) την αίτησή μου, όπως θεώρησε, για φοίτηση των παιδιών «στο εθελοντικό μάθημα ξένης γλώσσας – εν προκειμένω στο μάθημα των Ελληνικών» (Aρ.Υπ. 25 F 770/07 SO).

Το Εφετείο Φρανκφούρτης χρειάστηκε σχεδόν έναν χρόνο για να επιβεβαιώσει (στις 10.09.2008) σαν «κατανοητό, και μάλιστα επιθυμητό», τα παιδιά να θέλουν να κρατούν ελεύθερα όλα τα απογεύματά τους για αθλοπαιδιές (Αρ. Υπ. 5 UF 242/07). Μόλις 3 εβδομάδες μετά την επίδοση της απόφασης, ο τότε 9χρονος μικρός μου γιος με παρακάλεσε τηλεφωνικά στις 22.10.2008, κάτω από τις φωνές της μητέρας του, να τον ξαναπάω στα Ελληνικά, τα οποία παρακολούθησε ως τον Ιούνιο του 2009 και πήρε «Άριστα» στον (γερμανικό) έλεγχό του για την «γλώσσα προέλευσης». Από το σχολικό έτος 2009/10 και μετά αρνήθηκε να συνεχίσει, γιατί δεν άντεξε, όπως είπε, τον πόλεμο νεύρων που υφίστατο.

Συνολικά επτά δικαστικές αποφάσεις πάρθηκαν γι αυτό το θέμα, όλες απορριπτικές.

Επανειλημμένα κλήθηκα από δικαστές, πραγματογνώμονες και άλλους παράγοντες, άτυπα, να μιλάω στα παιδιά μου γερμανικά, πράγμα που από την γέννησή τους ποτέ δεν έκανα.

Αντιθέτως, δεν σταμάτησα ποτέ να επισημαίνω ότι δεν είμαι ούτε Γερμανός, ούτε μετανάστης, και αρνούμαι να καταστήσω τα παιδιά μου «εμιγκρέδες» δεύτερης γενιάς.

Αντίθετα, θέλω να παλιννοστήσω το γρηγορότερο δυνατό με τα παιδιά μου.⁵

4 Από χρόνια δέχομαι όχι μόνο δυσβάσταχτους λογαριασμούς για την κάλυψη δικαστικών εξόδων, αλλά και επανειλημμένες κατασχέσεις μισθών με προσχήματα, που η διαφάνειά τους οδηγεί ενίοτε και στην αυτόματη επιστροφή τους (π.χ., πριν υπερβούν ποσά που θα οδηγούσαν σε παγγερμανικά δικαστήρια). Κατά μέσο όρο μου λείπουν ετησίως 2-4 μισθοί, τους οποίους καρπώνονται οι προαναφερόμενοι ιδιώτες λειτουργοί του βαθέος κράτους. Το υπόλοιπο μόλις αρκεί για διασφάλιση της επιβίωσης και, εν μέρει, της επαγγελματικής κατάρτισης.

5 Κατ απόλυτον συμφωνία, με ημερομηνία 07.09.2015 μου κοινοποιήθηκε αίτηση της μητέρας εν ονόματι του ενήλικου, πλέον, μεγάλου μου γιου, που έχω να τον δω από το 2011, να συνεχίσω την καταβολή διατροφής του: Με ένα καλό απολυτήριο που του επιτρέπει σπουδές Ψυχολογίας (sic!) που επέλεξε, το παιδί «αποφάσισε», επί ένα χρόνο να μη σπουδάσει, αλλά να γίνει άμισθος προπονητής μπάλας για ανηλίκους στα πλαίσια «κοινωνικού έτους»: Από τώρα λαμβάνονται μέτρα για καθυστερημένη εκκίνηση στον επαγγελματικό στίβο, ώστε ούτε στη Γερμανία να μη φτάσει στην κοινωνική θέση του πατέρα του.

(6)

Η πρώτη γραπτή καταχώριση για θέμα γλώσσας περιήλθε, μετά το διαζύγιο, στα πρακτικά της 26.08.2009 του Ειρηνοδικείου Γκίσσεν (Αρ. Υπ. 244 F 629/09 UG, 244 F 741/09 SO), όπου μου δίνεται η γλωσσική σύσταση προς αποφυγή επιδείνωσης της ήδη επελθούσας αποξένωσης. Σε δίκη ενώπιον του Εφετείου Βρέμης στις 05.04.2013, ο προεδρεύων Αντιπρόεδρος του Εφετείου Βέφερ (Wever), διαβόητος, όσο και παντοδύναμος, εκπρόσωπος της διαπλοκής δικαστικών της πόλης, πρόφερε απροκάλυπτα την πρόκληση (με τόνο έκκλησης), να ανταποκριθώ στις «ανάγκες» των παιδιών μου, μιλώντας τους γερμανικά. Ακολούθως, με απόφαση της 15.04.2013 (Αρ. Υπ. 4 UF 3/13), μου απαγόρευσε κάθε επαφή με τα παιδιά μου ως τις 12.12.2014, με απειλή φυλάκισης. Η αιτιολογία που έδωσε συγκεκαλυμμένα, ερμηνεύτηκε αργότερα (πιστά) απ το Διοικητικό Δικαστήριο και το Διοικητικό Εφετείο της πόλης-κρατιδίου της Βρέμης στις 24.02.2015 (Αρ. Υπ. 2 LA 308/14 και 3 K 2083/12) με τον «κίνδυνο» που εκπροσωπώ για τα παιδιά μου, για δύο λόγους:

1.) Θα μπορούσα να τους εξηγήσω ότι υπέστησαν σεξουαλικές κακοποιήσεις.

2.) Θα συνέχιζα να τους μιλώ ελληνικά. (Τελευταία φορά τους μίλησα το 2011.)

Το σκεπτικό της δεύτερης αιτιολογίας το ανέπτυξα πιο πάνω. Το παρασκήνιο της πρώτης δεν εξαντλείται – απλώς αρχίζει στις προειδοποιήσεις μου του έτους 2006:

Το 2009 η μητέρα των παιδιών εκμεταλλεύτηκε ολιγοήμερη απουσία μου, για να πραγματοποιήσει ό,τι είχε προαναγγείλει από χρόνια: την περιτομή του μεγάλου γιου αμέσως μετά τα 12^α του γενέθλια. Ήθελε, όπως έλεγε, λίγο πριν την έναρξη της εφηβείας, να αισθανθεί πόνο που να θυμάται αργότερα σαν δυνητικός βιαστής, όπως είναι όλοι οι άνδρες.

Προς τούτο βρήκε ουρολόγο που «διέγνωσε» φίμωση, της οποίας η λήξη είχε διαγνωσθεί ιατρικά 3 χρόνια πριν, και δέχτηκε ότι η τέως σύζυγος υπέγραφε με συγκατάθεσή μου (πράγμα που αργότερα παρουσιάστηκε σαν «ατυχές παρόραμα», παρότι η αναισθησιολόγος μέχρι τελευταία στιγμή επέμενε ότι της έλειπε η υπογραφή του πατέρα).

Στις 25.09.2010, η (παγγερμανική) Ομοσπονδιακή Εντεταλμένη για θέματα παιδικής κακομεταχείρισης χαρακτήρισε την πράξη αυτή σαν σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών μου. Αμερικανός καθηγητής παιδικής ψυχολογίας και Γερμανίδα υφηγήτρια της ψυχολογίας που γνώριζαν την τέως σύζυγο από δεκαετίας, ονόμασαν, καθένας τους χωριστά και αυθόρμητα, την πράξη της «συμβολικό ευνουχισμό» των παιδιών.

Με την αίτησή μου για απόκτηση της αποκλειστικής επιμέλειας κατέστην φορτικός στη δικαστή Kessler-Bechtold που (όπως είχε πει ήδη στις 23.11.2005) εκπροσωπούσε την αντίληψη του: «Σ εμάς στην Γερμανία, τα μικρά παιδιά ανήκουν στην μητέρα – ή πώς είναι σε σας, στην Ελλάδα;». Μου αφαίρεσε την γονική επιμέλεια, πράγμα που επιβεβαίωσε το Εφετείο Φρανκφούρτης στις 06.01.2011 (Αρ. Υπ. 5 WF 256/10), δικαιολογώντας το με την

«έλλειψη συνεργασιμότητάς» μου με τη μητέρα. Η τελευταία είχε διαβεβαιώσει την αθωότητά της με δικόγραφο της 25.05.2010, όπου πρόφερε το επιχείρημα ότι, αν ήταν σαδίστρια, θα είχε κάνει το ίδιο και στον μικρό γιο.

Προηγουμένως, την 01.07.2010 δέχτηκα αστυνομική έρευνα από περ. 10 ενόπλους στο σπίτι μου, χωρίς γραπτή δικαστική εντολή, για εύρεση δήθεν απηγμένων παιδιών. Η αιτιολογία (που βρέθηκε στον αντίστοιχο δικαστικό φάκελο) έγραφε ότι έγινε γνωστό πως διατηρώ το τέως γονικό διαμέρισμα στην Θεσ/νίκη. Όπως αποκάλυψε ο Υπεύθυνος Προστασίας Δεδομένων της Έσσης στις 14.09.2011, η ως άνω δικαστής με είχε καταδώσει ότι (ανάμεσα στις παραδόσεις μου;⁶) παραχάραζα τις πινακίδες του αυτοκινήτου μου και μετέφερα ξένα παιδάκια στην διεύθυνσή μου στην Ελλάδα. Τέσσερα χρόνια μετά, η Γενική Εισαγγελία Φρανκφούρτης αποκάλυψε, με έγγραφο της 12.02.2014, ότι ούτε καμία απαγωγή είχε γίνει, ούτε είχε ισχυριστεί κανείς αξιόπιστα κάτι τέτοιο.

6 Ίσως είχε απλώς ξεχάσει, ότι τις μέρες εκείνες είχαν διακοπές τα σχολεία, όχι όμως και τα ΑΕΙ.

(7)

Συγχρόνως, από τον Μάρτιο του 2010, η δικαστής είχε δώσει σε ψυχολόγο εντολή εξέτασης των παιδιών μου. Μετά από λίγο, η ειδική μου σύστησε να πάω τα παιδιά επειγόντως σε ψυχοθεραπεία. Όταν όμως, τον Ιούνιο του ιδίου έτους, χρειάστηκα την δικαστική άδεια για την έναρξη των συνεδριών, η πραγματογνώμων και η δικαστής ήταν άφαντες. Μέχρι σήμερα δεν τοποθετήθηκαν σχετικά. Τελικά, το πόρισμα της ψυχολόγου για τα παιδιά εμφανίστηκε τον Ιούνιο του 2011 και διατεινόταν, ότι ο πατέρας τους (δηλ. εγώ) πάσχει από παράνοια και έντονη επιθετικότητα και δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις καθηγεσίας. Η γνωμάτευση (στοίχισε 10.000 ευρώ, που κατέβαλα με δόσεις) ανακλήθηκε από την ίδια την συντάκτριά της όταν της έκανα αγωγή. Ωστόσο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται εναντίον μου, τόσο στην Έσση, όσο και στη Βρέμη. Εις πείσμα ποικίλων καταγγελιών, μηνύσεων και αγωγών μου, ούτε η δικαστής Kessler-Bechtold, ούτε η ψυχολόγος ή οι αλλοι δρώντες των υποθέσεων αυτών είχαν ως σήμερα οιανδήποτε ποινική ή πειθαρχική συνέπεια, όλες τις δίκες εναντίον τους τις έχασα.⁷

Όσοι συνάδελφοι ξέρουν την ιστορία μου, με διαβεβαιώνουν ότι οι κατά εξάμηνο επαναλαβανόμενες αξιολογήσεις, όπου οι φοιτητές μου δίνουν βαθμούς μεταξύ του

«άριστα» και του «λίαν καλώς», αποτελούν επί 15ετία την κύρια νομική μου ασφάλεια.

Τον Ιούλιο του 2011 κάλεσα γραπτά δικαστές και εισαγγελείς να διαπιστώσουν τους

«τύπους των ήλων» στα 12^α γενέθλια του μικρού γιου, που ήμουν βέβαιος ότι τον περίμενε η ίδια μοίρα της περιτομής που είχε ο μεγάλος. Τις ίδιες μέρες, μητέρα και παιδιά μετακόμισαν στη Βρέμη (500 χλμ μακριά), τόσο βεβιασμένα, ώστε στο γυμνάσιο που δίδασκε, έπαυσαν τα μαθήματά της, και κανείς στην Διεύθυνση δεν ήξερε τι απέγινε η αγνοούμενη καθηγήτρια.

Τελευταία φορά είδα ζωντανά τα παιδιά μου τον Αύγουστο του 2011, ενώ, όπως προανέφερα, από Δεκ. 2012 έως Δεκ.2014 μου επιβλήθηκε απ τα Οικογενειακά δικαστήρια της Βρέμης διετής απαγόρευση να τα συναντήσω. Μετά δεν ήθελαν ούτε τα παιδιά να με δουν.

Στις 24.02.2015, οι Διοικητικοί Εφέτες της Βρέμης (βλ. άνω) έγραφαν για μένα, σαν αιτιολογία του παρατεταμένου αποκλεισμού μου απ την ζωή των παιδιών μου: «Εξακολουθεί να επικεντρώνεται με ακατανόητη μονομέρεια στο θέμα «σεξουαλική κακοποίηση». Εμμένει στις κατηγορίες του εναντίον της μητέρας. Υποχώρηση ως προς τη γλώσσα, στην οποία θα γίνεται η συνεννόηση, δεν διαφαίνεται.»

Φυσικά, κανείς από πολυάριθμους κατονομασθέντες μάρτυρες και ειδήμονες δεν εξετάστηκε ως σήμερα: Σύμφωνα με τη γερμανική δικονομία, τα Οικογενειακά (σε αντίθεση με τα Ποινικά) Δικαστήρια έχουν το δικαίωμα να ακούν μόνο μάρτυρες και ειδήμονες της επιλογής τους. Αλλά και αυτού του δικαιώματος δεν έκαναν χρήση. Αντίθετα, ο Αντιπρόεδρος του Εφετείου Βρέμης Wever έκανε στις 19.09.2013 «επιστημονική» δημοσίευση με την ως άνω υπόθεση των παιδιών μου (4 UF 3/13), διατεινόμενος ότι υπάρχουν περιπτώσεις, όπου ο έμπειρος δικαστής μπορεί να πάρει ριζικές αποφάσεις χωρίς να συμβουλευτεί ειδικούς.

Μετά από σειρά ανωμαλιών στην πορεία της διαδικασίας, εκκρεμεί ακόμη σε δεύτερη βαθμίδα η αίτηση της τέως συζύγου μου να μου απαγορευτεί ο ισχυρισμός ότι τα παιδιά μου υπέστησαν σεξουαλικές κακοποιήσεις. Στην πρώτη βαθμίδα είχε επιτυχία, η απόφαση Ειρηνοδικείου της 19.05.2015 (Αρ. Υπ. 70 F 2737/12 Rl) απειλεί με πρόστιμο 250.000 ευρώ την ανυπακοή που αποτελεί η παρούσα επιστολή. Η εκδίκαση στο Εφετείο Βρέμης προβλέπεται για τις 13.11.2015, και θα είναι τελεσίδικη: Η πρωτοτυπία της δικαστού Bull (βλ.

κάτω) να εκδικάσει υπόθεση «συκοφαντίας» μεταξύ διαζευγμένων σαν «οικογενειακό» θέμα περιορίζει την δικαιοδοσία στο Οικογενειακό (ομόσπονδο) και αποκλείει τα παγγερμανικά (ομοσπονδιακά) δικαστήρια. Ακρόαση μαρτύρων και ειδημόνων πάλι δεν προβλέπεται.

7 Περισσότερες λεπτομέρειες σε ελληνική γλώσσα περιέχουν οι 4 καταγγελίες μου στην Κομισιόν της 31.08.2015 που σας κοινοποίησα. Πολύ εκτενέστερα (166 σελίδες κείμενο με 101 συνημμένα ντοκουμέντα) τα έχω καταγράψει στα γερμανικά, στη δικογραφία κατά της Έσσης:

https://homepages.thm.de/christ/Start/03Polis/01Brief/ac2LGgi1504Erw(vsHE2).k.pub.pdf

(8)

Η αλλαγή ομόσπονδου κρατιδίου των παιδιών μου, από την Έσση στη Βρέμη, έφερε στην επιφάνεια κυκλώματα διαφθοράς στην γερμανική δικαιοσύνη που ξεπέρασαν κατά πολύ τους φόβους ακόμη και εμπείρων νομικών και κοινωνιολόγων, καθότι

• η άρνηση διεξαγωγής ερευνών για την περιτομή / τις περιτομές – για αποκάλυψη, έστω, της απάτης εις βάρος του Ταμείου Υγείας,

• η ατιμωρησία της καθηγήτριας που δεν παρουσιάζεται μετά τις θερινές διακοπές στην δημόσια υπηρεσία της, αλλά διορίζεται εκ νέου σε κρατίδιο άλλης δικαιοδοσίας,

• η εν ακολουθία επίκληση άγνοιας απ την νέα δικαστή Bull στη Βρέμη με την δικαιολογία, ότι ο φάκελος της υπόθεσης δεν έφτασε ακέραιος, αρνούμενη όμως να γράψει στα πρακτικά ότι η μητέρα αρνείται την κατηγορία κακοποίησης των γιων της (ώστε να μην μπορεί να διωχθεί αργότερα, έστω για ψευδομαρτυρία), καθώς και

• η διαπίστωση των δικηγόρων μου, ότι οι εμπλεκόμενοι δικαστές έχουν διαπλοκές και σε υποθέσεις βίαιας αφαίρεσης βρεφών από οικογένειες άλλων πελατών τους για τη διάθεση σε αγορά υιοθετήσεων,

ενισχύει την υπόθεση για την ύπαρξη παγγερμανικής σπείρας δικαστικών παραγόντων (δικαστών, εισαγγελέων, πραγματογνωμόνων, λειτουργών, επιμελητών) που, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας των πληγέντων γονέων και τέκνων να απευθυνθούν σε παγγερμανικά δικαστήρια (την «βιτρίνα» της Γερμανίας), έχουν καταστήσει εαυτούς κράτος εν κράτει.

Η διαφθορά ελέγχει μεγάλα τμήματα, όχι όμως και όλη την γερμανική δικαιοσύνη. Έτσι, στα 10 χρόνια δικαστικών αναμετρήσεων με άνω των 100 δικών (και κόστος πολύ πέραν των 100.000 ευρώ) για τα παιδιά μου, πέρασαν απ την πόλη μου (Γκίσσεν) δύο Πρόεδροι Ειρηνοδικών, που και οι δύο έδειξαν ουδέτερη στάση. Ο πρώτος, μετά από εσωδικαστική έρευνα που διεξήγαγε για τα παιδιά μου το 2010 καλώντας σε απολογία την δικαστή Kessler-Bechtold, αποχώρησε σε άλλη πόλη. Η θέση του έμεινε κενή περισσότερο από έναν χρόνο, ώσπου ο μέχρι τότε Αντιπρόεδρος μπόρεσε να τον διαδεχθεί επισήμως. Επρόκειτο γι αυτόν που είχε δηλώσει στον Υπεύθυνο Προστασίας Δεδομένων την ψευδή κατάδοσή μου απ τη δικαστή Kessler-Bechtold, ενώ ο τοπικός Τύπος ανέφερε ότι η αντίζηλος που εμπόδιζε την εκλογή του ήταν ακριβώς η δικαστής Kessler-Bechtold. Ωστόσο, και ο νέος πρόεδρος προτίμησε λίγο αργότερα να πάρει μετάθεση στην κοντινή πόλη Μάρμπουργκ. Το Ειρηνοδικείο του Γκίσσεν είναι και πάλι επί μήνες ακέφαλο.

Στη Βρέμη, όταν έκανα αγωγή στην Υπηρεσία Προστασίας Νέων και αποκαλύφθηκε ότι στο εσωτερικό της είχαν διατυπωθεί σκέψεις πως θα έπρεπε να μου στερηθούν τα βασικά δικαιώματα, για να μη μπορώ να «ενοχλώ» με δίκες για επανασύνδεση με τα παιδιά μου, η Υπηρεσία μόνη της αποστασιοποιήθηκε απ τις ιδέες αυτές (εξ ου και έχασα κι αυτήν τη δίκη). Εξ άλλου, αμέσως μετά την καταγγελία μου για μεροληψία της το 2013, η Ειρηνοδίκης Bull εξέδωσε περισσότερες αποφάσεις, πράγμα που διώκεται ποινικά. Αφού της έκανα μήνυση, εξαφανίστηκε. Το δικαστήριο θεωρεί την υπόθεση μεροληψίας λήξασα, χωρίς να αποκαλύπτει ούτε την περαιτέρω εξέλιξη της τέως δικαστού, ούτε καν το μικρό της όνομα, για να της κάνω αστική αγωγή. Η νεαρή δικαστής δεν φέρεται καν να εργάζεται κάπου στη Γερμανία σαν νομικός. Και ο Εφέτης Wever (που είναι σίγουρα νεότερός μου) δεν υπογράφει πουθενά, μετά από σωρεία καταγγελιών και μηνύσεων, και από άλλους πληγέντες, όπως ειδοποιούν οι δικηγόροι μας που αρχίζουν να συντονίζουν τις ενέργειές τους.

(9)

Άγνωστο παραμένει, βέβαια, αν η απομάκρυνση των τιμίων δικαστών ήταν διωγμός, προαγωγή ή σωτηρία και, αντιστοίχως, αν η εξαφάνιση των βεβαρυμένων αποτελούσε τιμωρία, απλή αποφυγή σκανδάλου ή μεταφορά στο απυρόβλητο. Πάντως, οι δομές εξακολουθούν να υπάρχουν.⁸

Παίρνω το θάρρος να επισυνάψω εκ νέου μια σύνοψη των κυριοτέρων διακριτικών κρατικών ενεργειών, που σας είχα παραδώσει στην συνάντησή μας στην Φρανκφούρτη. Πρόκειται για κρατικές παρανομίες, που όχι μόνο δεν είχα συναντήσει σε 30 χρόνια ζωής στη Γερμανία, αλλά και που και ο δικηγόρος μου, όπως λέει, θα απέκλειε πριν την αλλαγή της χιλιετίας.

Κατά την αντίληψή μου, τεκμηριώνουν σαφή παραβίαση της διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού ⁹, τουλάχιστο στα άρθρα (βλ. παράρτημα)

• 5 [ Γονική καθοδήγηση ]

• 8 [ Ταυτότητα ]

• 9 [ Ζωή με τους Γονείς ]

• 19 [ Κακομεταχείριση – Παραμέληση ]

• 29 [ Στόχοι της εκπαίδευσης ]

• 30 [ Παιδιά μειονοτήτων ].

3. Ανάγκες και Αιτήματα

Μετά την αποτυχία της ποινικοποίησής μου για «απαγωγές» που δεν είχαν γίνει ποτέ, της ιδυματοποίησής μου με εφευρεμένες «διαγνώσεις» και (προς το παρόν) της πτώχευσής μου, ελπίζοντας πως δεν κινδυνεύουν οι ζωές μου και της συντρόφου μου (που είχε παρόμοιες δραστηριότητες και εμπειρίες με εμένα), το μεγάλο πλήγμα που δέχομαι απ το γερμανικό μεταφασιστικό βαθύ κράτος είναι ο χωρισμός από τα παιδιά μου, που ο εκγερμανισμός τους τα έχει κάνει αφελληνισμένους μισέλληνες που ντρέπονται για τα «μειονεκτικά» ελληνικά τους γονίδια.

Φοβάμαι ότι πρόκειται για προσπάθεια εξάλειψης ή βίαιης αφομοίωσης εθνικών μειονοτήτων, όχι μόνο μέσα στα σύνορα της Γερμανίας, αλλά και πανευρωπαϊκά. Γιατί αλλιώς, μετά από τόσες δίκες και διαμαρτυρίες, θα μου είχαν δώσει τα παιδιά μου, και θα μας είχαν στείλει «από εκεί που ήρθαμε».¹⁰ Προτιμούν, ωστόσο, να με κρατούν εδώ (δεν φεύγω χωρίς τα παιδιά μου), να με αφήνουν να δουλεύω, και ό,τι κερδίζω, να μου το παίρνουν με δικαστικά έξοδα ή με κατασχέσεις του μισθού μου. Είναι αμφίβολο αν με την αιχμαλωσία μου και με υποθέσεις σαν αυτές των παιδιών μου η γερμανική Πολιτεία λύνει το οικονομικό ή το δημογραφικό της πρόβλημα, ή μάλλον διαπράττει εθνοκάθαρση, παραδειγματισμό προς το εσωτερικό και το έξωτερικό: Όποιος έλθει στη Γερμανία, απλώς τη μεγαλώνει. Ούτε ισοτιμία βρίσκει, ούτε πατρίδα. Ούτε κάποια έξοδο: ένας μινωϊκός εφιάλτης.

8 Ενόσω συντάσσεται το κείμενο αυτό, πληροφορούμαι έμμεσα, διαβάζοντας την έφεση της τέως συζύγου, ότι η απόφαση που οδήγησε στην τελευταία κατάσχεση περ. 4 μισθών το 2014 ακυρώθηκε πριν μήνες, χωρίς κοινοποίηση στον δικηγόρο μου ή σε εμένα, που επί 2 χρόνια διαμαρτυρόμασταν: Χωρίς έφεση, θα συνεχιζόταν η ατέρμων αναμονή με όλο νέες καταβολές

«προστασίας» προς αποφυγή των υψηλών τελών της κατάσχεσης και, προ πάντων, του διασυρμού μου σαν καθηγητή και πατέρα. Η κοινοποίηση για την είσοδο της έφεσης δεν υπογράφεται πλέον απ τον Εφέτη Wever, που φημολογείται ότι συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα, λόγω άννοιας.

9 ΟΗΕ, 20.11.1989, ισχύει στην Γερμανία από 05.04.1992, βλ.:

http://www.ministryofjustice.gr/site/LinkClick.aspx?fileticket=ZQGYSLRgy24%3D&tabid=132

10 Σύμφωνα με το γερμανικό σύνταγμα, σε περίπτωση πολλαπλής ιθαγένειας, η γερμανική μπορεί να αφαιρεθεί.

(10)

Ενώ τα προλεχθέντα είναι γνωστά στους κατά καιρούς Έλληνες διπλωμάτες Φρανκφούρτης και Βερολίνου και στους περισσότερους Έλληνες Ευρωβουλευτές από το 2008, μόλις το 2014, αφού ο Άγγλος προϊστάμενος της Γραμματείας Επιτροπής Αναφορών στις Βρυξέλλες (κος Low) διέκρινε τη σημασία του ζητήματος, ήρθε σε επαφή μαζί μου μέσω Ελληνίδας υπαλλήλου του (κα Παπαστεριάδου), και, όταν βρέθηκε και Γάλλος συντηρητικός βουλευτής (Ph. Boulland) να αντιταχθεί στην αποσιώπηση του θέματος, έγινε σχετική σύντομη συζήτηση την 01.04.2014¹¹ (χωρίς καμμία συμμετοχή Ελλήνων βουλευτών).

Τα θέματα που θίχθηκαν (και από άλλους αναφέροντες), συνεκίνησαν Γερμανό συντηρητικό (Dr. P. Jahr), που ζήτησε την επανάληψη της συζήτησης και μετά την επανεκλογή του στις Ευροεκλογές του 2014. Έτσι, σε νέα παρουσίαση στις 05.05.2015,¹² έτυχα της ευγενούς ακρόασης των Ευρωβουλευτών Ν. Μαριά και Σ. Σακοράφα, με τη βοήθεια των οποίων ελπίζω να ευαισθητοποιήσω και άλλους πολιτικούς. Μένουν ωστόσο αναγκαιότητες, που δεν θεωρώ ότι το γερμανικό κράτος (απ όποιον κι αν εκφράζεται) θα ικανοποιήσει ενάντια στη θέληση των δικαστικών κυκλωμάτων.

Εκ τούτου απορρέουν αιτήματα, που όλο και πιο επείγοντα τίθενται εν όψει της διάρκειας αυτής της κατάστασης. Ο γιοί μου:

• Χρηστίδης (γεν. .1997)

• Χρηστίδης (γεν. .1999)

διαμένουν στην μητέρα τους, Eva B . Η ταχυδρομική τους διεύθυνση είναι:

Συγχρόνως είναι είναι δηλωμένοι από τη γέννησή τους με πρώτη κατοικία στη Θεσσαλονίκη

(όπως εγώ: 54622 Θεσ/νίκη)

Ευχαρίστως θα συναινέσω, οι δίκες που συνεχίζονται για τις διακρίσεις που υπέστην εγώ και τα παιδιά μου να αναβληθούν εκ νέου, αν αυτό βοηθήσει εκπροσώπους της Ελληνικής Πολιτείας να συμμετάσχουν, σε βαθμό και σε ρόλο που θα κριθεί σκόπιμο.

3.1 Ενημέρωση για την υγεία των παιδιών μου

Η ψυχική υγεία των παιδιών μου είχε διαταραχτεί πολύ πριν τη διάσταση και το διαζύγιο:

Ήδη το νηπιαγωγείο μας υπέδειξε επείγουσα ψυχοθεραπεία για τον μικρό. Ενόσω είχα επαφή μαζί τους, πάντα βρισκόταν η μητέρα τους για να υπενθυμίσει στους προκατειλημμένους δικαστικούς: «Ξέρετε, ο πατέρας είναι Έλληνας!...» Αφότου οι επαφές σχεδόν εξέλειπαν¹³, τα προβλήματα οξύνθηκαν, όπως μάθαινα τους από δασκάλους και καθηγητές, σπανιότερα απ τους ίδιους (π.χ. για ενούρηση και μετά τα 12). Ειδάλλως διάβαζα τα πρακτικά, όπου οι δικαστές σημείωναν ότι τα παιδιά (τελευταία: 16 και 14 ετών) έλεγαν με δάκρυα στα μάτια, ότι δεν ήταν και όλα άσχημα, όσα πέρασαν με τον πατέρα τους, αλλά δεν θέλουν να τον ξαναδούν. Εδώ ήταν και ο βασικός (αλλά αναπόδεικτος) λόγος που ο ως άνω Εφέτης Wever «ήξερε» πότε ο έμπειρος δικαστής πρέπει να πάρει ριζικές αποφάσεις χωρίς να συμβουλευτεί ειδικούς – γιατί αλλιώς θα κατέρρεε ολόκληρο το σαθρό οικοδόμημα της δικαστικής διαπλοκής.

11 video: http://www.europarl.europa.eu/ep-live/de/committees/video?event=20140401-1500- COMMITTEE-PETI

12 video: http://www.europarl.europa.eu/news/en/news-room/content/20150430IPR48641/

13 Π.χ., όλο το 2008 είδα τα παιδιά μου όσο σε 4 Σαββατοκύριακα: 236 ώρες

(11)

Τουλάχιστο απ την επιμόρφωσή τους οι δικαστές γνωρίζουν ότι η Ιατρική, η Ψυχολογία και η Επιγενετική αποδεικνύουν πως μακροχρόνια απομάκρυνση ενός (ζώντος) γονέα προκαλεί όχι μόνο διαταραχές της ψυχικής και διανοητικής ανάπτυξης, αλλά και χρόνιες οργανικές παθήσεις, ιδιαίτερα στο ανοσοποιητικό σύστημα (π.χ. καρκίνο).¹⁴

Διαρκή ανησυχία μου προκαλεί ωστόσο η ανακοίνωση της μητέρας τους να κάνει περιτομή και στους δύο γιους για να τους μεταδώσει πόνο (και μαζί του και φόβο). Μετά τις ως άνω διαβεβαιώσεις της σε δικόγραφό της από 25.05.2010 (ότι δεν είναι σαδίστρια) προσπάθησα πολλάκις να μάθω τι συνέβη μετά τα 12^α γενέθλια του μικρού. Όλοι οι ως σήμερα εμπλεκόμενοι δικαστές αρνήθηκαν να υποχρεώσουν την μητέρα να μου δώσει πληροφορίες περί τούτου. Η γραπτή ερώτηση του δικηγόρου μου, αν τελικά υπέστη και ο μικρός περιτομή, απαντήθηκε τελευταία στις 27.11.2014 απ την δικηγόρο της μητέρας με τα λόγια:

«(...) η εντολέας μου δεν θα παρέχει λεπτομερείς πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας των κοινών γιών, γιατί οι κοινοί γιοί ρητά δεν το επιθυμούν.»

Πιστεύω ότι η Ελληνική Πολιτεία έχει το δικαίωμα (ίσως και την υποχρέωση) να ζητήσει πληροφορίες για την κατάσταση υγείας και την σωματική ακεραιότητα δύο Ελλήνων υπηκόων, ειδικά στο θέμα της περιτομής του μικρότερου, ανεξάρτητα από το αν θεωρούμαι καλός πατέρας, ιδιαίτερα όταν είναι δηλωμένοι από τη γέννησή τους με πρώτη κατοικία στη Θεσσαλονίκη και υπάρχουν αρκετοί αρμόδιοι επιστήμονες που ισχυρίζονται ότι από την εφηβεία τους υφίστανται σεξουαλικά βασανιστήρια.

Υπενθυμίζω ότι και το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2013 επιβεβαίωσε το δικαίωμα κάθε παιδιού, ανεξαρτήτως φύλου, να μεγαλώσει χωρίς γεννητικούς ακρωτηριασμούς,¹⁵ μηδέ θρησκευτικών τάσεων εξαιρουμένων. (Ιατρικούς λόγους απέκλεισε μόνη της η μητέρα για τον μικρό μου γιό.) Περιττό δε να τονίσω, ότι η περιτομή είναι απλώς ο συμβολικός φραγμός.

Με την ψυχοσύνθεση της μητέρας, στην κατάφαση θα πρέπει να ακολουθήσουν άλλες ερωτήσεις: πόσα νεφρά έχουν ακόμα τα παιδιά κ.ο.κ..

3.2 Μάθημα Ελληνικών

Η παύση του μαθήματος Ελληνικών με 7 δικαστικές αποφάσεις (Έσσης και Βρέμης) δεν κατέστησε τα παιδιά μου απλώς λειτουργικούς αναλφάβητους και επί χρόνια ανίκανους να συνεισφέρουν οτιδήποτε στην Ελλάδα, αλλά και κατέδειξε μια υποτιμητική στάση της γερμανικής κρατικής εξουσίας απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες, που εγώ, τουλάχιστο, δεν πρόκειται να τη δεχθώ, ακόμη και αν οι ελληνικοί θεσμοί την ανέχονται.

Αφόρητους και αδιάντροπους θεωρώ τη δασκάλα που ως την συνταξιοδότηση δεν έμαθε τίποτα παραπάνω από Γερμανικά και Γυμναστική, αλλά έχει το θράσος να μιλάει για

«χαζομάθημα των Ελληνικών», το νεαρό δικαστή που «διαπρέπει» στη δοκιμαστική του περίοδο κρίνοντας ότι τα ελληνικά είναι για τα παιδιά μου «εθελοντικό μάθημα ξένης γλώσσας» και τον (περίπου συνομήλικό μου) Εφέτη Schwamb, που τον δικαιώνει.

14 βλ.: http://sharedparesearch.blogspot.de/2011/07/fabricius-et-al-2011-parenting-time.html

15 «The Parliamentary Assembly is particularly worried about a category of violation of the physical integrity of children, which supporters of the procedures tend to present as beneficial to the children themselves despite clear evidence to the contrary. This includes, among others, female genital mutilation, the circumcision of young boys for religious reasons (...)»

βλ.: http://netzwerkb.org/wp-content/uploads/2013/10/2013-10- 01_council_of_europe_childrens_right_to_physical_integrity.pdf

(12)

Ο τελευταίος, συνηθισμένος ίσως να μην έχει μπροστά του πολίτες με δυο ακαδημαϊκούς τίτλους περισσότερο απ τον ίδιο, προσπάθησε να με παρηγορήσει με την σοφή ρήση, πως και ο γιός του (που, κατά τα λεγόμενα, ούτε καν Εφέτης έγινε) μόλις στα 30 του έμαθε ...

αγγλικά, χωρίς να μου εξηγήσει, πότε ο κανακάρης του έμαθε να διαβάζει το όνομά του στο κουδούνι του πατρικού σπιτιού.

Για όλους αυτούς (και πολλούς απ τους συμπατριώτες τους) ο πολιτισμός τελειώνει εκεί που δεν μπορούν να συνεννοηθούν στη διάλεκτό τους. Έτσι, ο νεαρός κοινωνικός λειτουργός Hien-Völpel καταχώρισε στο αρχείο της υπηρεσίας του με ημερομηνία 23.09.2011 σημείωμα για τις εντυπώσεις του απ την ανατροφή που δίνει η μητέρα των παιδιών μου: «Υποτίμηση του ελληνικού πολιτισμού ή των πατρικών ριζών δεν διαφαίνεται, καθότι η οικογένεια δήλωσε ότι μόλις προ τινος πήγε να φάει ελληνικά.» Γραπτή μου ερώτηση, αν ο Δήμος της Βρέμης θεωρεί κάθε χαμαιτυπείο της πόλης και ελληνικό μνημείο, δεν απαντήθηκε ως σήμερα.

Σε απόλυτη αντιστοιχία, την 03.04.2013 ο τότε 16χρονος μεγάλος μου γιος δήλωνε στα πρακτικά του Εφετείου Βρέμης ότι ήδη στα 9 του χρόνια (το 2007) απέρριπτε το μάθημα των Ελληνικών, γιατί το περιβάλλον «δεν ήταν του επιπέδου του». Στα πρακτικά της 31.07.2014, ο ίδιος γιος δήλωσε ότι τα κίνητρα που του έδωσε η Γερμανίδα μητέρα του, τον έκαναν να αγαπήσει τα ελληνικά. Γιαυτό παίρνουν, και αυτός και ο μικρός του αδελφός, ιδιαίτερα μαθήματα Ελληνικών – που, φυσικά, είναι «του επιπέδου του»..

Ανακούφιση και ικανοποίηση μου δίνει ωστόσο το γεγονός ότι πολλαπλάσιο των ανωτέρω περιστατικών έχει διαιωνιστεί στους φακέλους του τριψήφιου αριθμού δικών που έχασα ως σήμερα για τα παιδιά μου, δηλ., δεν μπορεί κανείς ποτέ να ισχυριστεί ότι δεν έγιναν γνωστές αυτές και άλλες ρατσιστικές ασχήμιες.

Εκτός τούτου, επέστησα την προσοχή περισσοτέρων δικαστών στο εξής:

Σαν ορκισμένος δικαστικός μεταφραστής και διερμηνέας, κερδίζω ετησίως έως 3.000 ευρώ.

Τα χρήματα αυτά, που συνυπολογίζονται στην διατροφή των παιδιών μου, θα μπορούσα να τους τα παραχωρώ ολοσχερώς, για να με βοηθούν. Μέσω ίντερνετ, δεν «κινδυνεύουν» να τους μιλήσω, ούτε για τις κακοποιήσεις τους, ούτε στα ελληνικά, και στην σημερινή τους ηλικία, η μετάφραση (π.χ. σχολικών ελέγχων) δεν συνιστά απαράδεκτη τριτοκοσμική παιδική εργασία. Ως σήμερα παραμένει αναπάντητη η ερώτησή μου προς το Ειρηνοδικείο Βρέμης, με ποιά λογική οι ίδιοι δικαστές που στερούν απ τα παιδιά μου το μαθημα των Ελληνικών απαιτούν να μοιράζομαι μαζί τους την αμοιβή μου από μεταφράσεις.

Πιστεύω ότι η Ελληνική Πολιτεία έχει το δικαίωμα (ίσως και την υποχρέωση) να ζητήσει πληροφορίες, τουλάχιστο για την γλωσσική κατάρτιση και τα σχετικά πιστοποιητικά δύο Ελλήνων υπηκόων, όταν μάλιστα υπάρχει η καταγγελία του πατέρα τους ότι ξένη δύναμη προσπαθεί, σε όρια της εκεί νομιμότητας, να τους αποστερήσει από κάθε μόρφωση, για να σωφρονίσει τον πατέρα τους ώστε στο μέλλον να μην αντιδρά σε αντισυνταγματικές πράξεις της γερμανικής κυβέρνησης.

3.3 Έκδοση εγγράφων ταυτοποίησης

Κατά τη διάρκεια του γάμου μου, τα παιδιά μου απέκτησαν γερμανικά διαβατήρια, ενάντια στη θέλησή μου, χωρίς να μου ζητηθεί ποτέ ούτε η έγκριση, ούτε η υπογραφή μου. Με την εμπειρία αυτή (που προσκρούει σε ευρωπαϊκούς θεσμούς), η μητέρα τους αρνείται από το 2004 να υπογράψει την θεώρηση των ελληνικών διαβατηρίων τους. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά έφτασαν σε ηλικία που θα έπρεπε να είχαν και αστυνομικές ταυτότητες.